"Η Ζωή εν τάφω"Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η μέρα της Αποκαθήλωσης του Χριστού από τον σταυρό, του Επιτάφιου Θρήνου και του ενταφιασμού του νεκρού Του σώματος. Όλα τα στιγμιότυπα του Πάθους διέπονται από μεγάλες αντιθέσεις: ο Ιούδας προδίδει με φιλί τον διδάσκαλο, οι δούλοι ραπίζουν τον δεσπότη, οι αρχιερείς δικάζουν τον Θεό τους, οι φαρισαίοι κατακρίνουν τον αναμάρτητο, ο Πιλάτος καταδικάζει τον αθώο, οι στρατιώτες σταυρώνουν τον Βασιλέα, ο αθάνατος παραδίδει το πνεύμα Του, η Ζωή ενταφιάζεται.
Ετούτη η αντίθεση, η μάλλον αυτό το μυστήριο του ενταφιασμού του Χριστού, περιγράφεται σε όλο το βάθος του από ένα ύμνο των Εγκωμίων: "Η Ζωή, πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς; Του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς." Ο Χριστός δέχεται να θανατωθεί και να θαφτεί κάτω από τον λίθο του μνήματος, γιατί σκοπός Του είναι να νικήσει τον θάνατο μέσα στο ίδιο του το βασίλειο, που δεν είναι άλλο από τον Άδη. Δεν είναι ο Άδης κάποιος τόπος, αλλά με τον όρο αυτό υποδηλώνεται η κατάσταση του σκότους, της απελπισίας, της κυριαρχίας του θανάτου επάνω στους ανθρώπους. Μιας κυριαρχίας που αποτελεί συνέπεια της αμαρτίας. Έτσι λοιπόν όλοι οι άνθρωποι, ως απόγονοι του Αδάμ, είχαν ως κοινή τους μοίρα την υποτέλεια στον
θάνατο. Γι' αυτό και στον Άδη κατέληγαν όλες οι ψυχές, και των δικαίων και των αδίκων.
Ο Χριστός λοιπόν μετά τον σταυρικό Του θάνατο αναπαύεται σωματικά στον Τάφο ενώ η θεϊκή Του φύση μαζί με την ψυχή Του (που είναι το δεύτερο συστατικό της ανθρώπινης φύσης Του) κατέρχεται στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου. Εδώ, τελικά, αποκαλύπτεται και το μυστήριο του εκουσίου Του Πάθους: εισέρχεται στο βασίλειο του θανάτου η πηγή της Ζωής και λάμπει στους "εν χώρα και σκιά θανάτου" καθημένους ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ετούτη την αντινομία δεν μπορεί να την αντέξει ο Άδης, δεν μπορεί να θανατώσει την Ζωή και γι' αυτό θανατώνεται ο ίδιος, όπως το σκοτάδι δεν μπορεί να διαλύσει αλλά διαλύεται από το φως. Κατά συνέπεια καταστρέφεται η εξουσία του θανάτου επάνω στους ανθρώπους και μαζί με τον Χριστό ανασταίνονται όλοι οι νεκροί, ο Άδης ερημώνει οριστικά.
Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος κηδεύουν το νεκρό σώμα του Ιησού και το τοποθετούν στον καινό Τάφο. Εμείς ψάλλουμε τα Εγκώμια, που περιγράφουν όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα του θανάτου. Η περιφορά του επιταφίου δεν συμβολίζει την νεκρική πομπή, αλλά την πορεία του Χριστού μέσα στο σκοτάδι του Άδη και την αναγγελία της Ανάστασης, που σύντομα θα έλθει. Είναι η πορεία της ζωής μέσα στο σκοτάδι και την σκιά του θανάτου, που θα καταλήξει στην απαστράπτουσα φωτοχυσία της Αναστάσεως.
Πριν όμως φτάσουμε στην χαρά του Πάσχα μεσολαβεί το Μ. Σάββατο, για να συμπληρωθεί η τριήμερη προθεσμία ανάμεσα στον Σταυρό και την Ανάσταση, για να μετατραπεί ο θάνατος της Ζωής σε θάνατο του θανάτου, για να καταλυθεί ο Άδης, για να μεταμορφωθεί η θλίψη του Πάθους σε χαρά αναστάσιμη.
Η δυνατότητα της ανάστασης βρίσκεται πλέον στα χέρια όλων μας. Εφόσον η αμαρτία μας θανατώνει πνευματικά, η επανασύνδεσή μας με τον Χριστό, που είναι η πηγή της Ζωής και ο νικητής του θανάτου, μας π
αρέχει τα εχέγγυα της αιώνιας ζωής. Εκείνος έχει κάνει ήδη την αρχή. Η επόμενη κίνηση είναι δική μας.
Ετούτη η αντίθεση, η μάλλον αυτό το μυστήριο του ενταφιασμού του Χριστού, περιγράφεται σε όλο το βάθος του από ένα ύμνο των Εγκωμίων: "Η Ζωή, πώς θνήσκεις; Πώς και τάφω οικείς; Του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς." Ο Χριστός δέχεται να θανατωθεί και να θαφτεί κάτω από τον λίθο του μνήματος, γιατί σκοπός Του είναι να νικήσει τον θάνατο μέσα στο ίδιο του το βασίλειο, που δεν είναι άλλο από τον Άδη. Δεν είναι ο Άδης κάποιος τόπος, αλλά με τον όρο αυτό υποδηλώνεται η κατάσταση του σκότους, της απελπισίας, της κυριαρχίας του θανάτου επάνω στους ανθρώπους. Μιας κυριαρχίας που αποτελεί συνέπεια της αμαρτίας. Έτσι λοιπόν όλοι οι άνθρωποι, ως απόγονοι του Αδάμ, είχαν ως κοινή τους μοίρα την υποτέλεια στον
θάνατο. Γι' αυτό και στον Άδη κατέληγαν όλες οι ψυχές, και των δικαίων και των αδίκων.Ο Χριστός λοιπόν μετά τον σταυρικό Του θάνατο αναπαύεται σωματικά στον Τάφο ενώ η θεϊκή Του φύση μαζί με την ψυχή Του (που είναι το δεύτερο συστατικό της ανθρώπινης φύσης Του) κατέρχεται στον Άδη, στο βασίλειο του θανάτου. Εδώ, τελικά, αποκαλύπτεται και το μυστήριο του εκουσίου Του Πάθους: εισέρχεται στο βασίλειο του θανάτου η πηγή της Ζωής και λάμπει στους "εν χώρα και σκιά θανάτου" καθημένους ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ετούτη την αντινομία δεν μπορεί να την αντέξει ο Άδης, δεν μπορεί να θανατώσει την Ζωή και γι' αυτό θανατώνεται ο ίδιος, όπως το σκοτάδι δεν μπορεί να διαλύσει αλλά διαλύεται από το φως. Κατά συνέπεια καταστρέφεται η εξουσία του θανάτου επάνω στους ανθρώπους και μαζί με τον Χριστό ανασταίνονται όλοι οι νεκροί, ο Άδης ερημώνει οριστικά.
Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος κηδεύουν το νεκρό σώμα του Ιησού και το τοποθετούν στον καινό Τάφο. Εμείς ψάλλουμε τα Εγκώμια, που περιγράφουν όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στην χώρα του θανάτου. Η περιφορά του επιταφίου δεν συμβολίζει την νεκρική πομπή, αλλά την πορεία του Χριστού μέσα στο σκοτάδι του Άδη και την αναγγελία της Ανάστασης, που σύντομα θα έλθει. Είναι η πορεία της ζωής μέσα στο σκοτάδι και την σκιά του θανάτου, που θα καταλήξει στην απαστράπτουσα φωτοχυσία της Αναστάσεως.
Πριν όμως φτάσουμε στην χαρά του Πάσχα μεσολαβεί το Μ. Σάββατο, για να συμπληρωθεί η τριήμερη προθεσμία ανάμεσα στον Σταυρό και την Ανάσταση, για να μετατραπεί ο θάνατος της Ζωής σε θάνατο του θανάτου, για να καταλυθεί ο Άδης, για να μεταμορφωθεί η θλίψη του Πάθους σε χαρά αναστάσιμη.
Η δυνατότητα της ανάστασης βρίσκεται πλέον στα χέρια όλων μας. Εφόσον η αμαρτία μας θανατώνει πνευματικά, η επανασύνδεσή μας με τον Χριστό, που είναι η πηγή της Ζωής και ο νικητής του θανάτου, μας π
αρέχει τα εχέγγυα της αιώνιας ζωής. Εκείνος έχει κάνει ήδη την αρχή. Η επόμενη κίνηση είναι δική μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…
στη σκηνή,
σαν ροκ συγκρότημα…κι αν μας αντέξει το σκοινί…θα φανεί στο χειροκρότημα.